طراحی اتصال آکاردئونی

طراحی اتصال آکاردئونی چگونه انجام می شود؟

طراحی اتصال آکاردئونی با توجه به نکاتی خاص انجام می شود. بلوز، یک قطعه انعطاف پذیر است که در مسیر خط لوله قرار می گیرد. این قطعه شامل دو سادگی شکل نگرفته و یک یا چند پره حلقوی شکل می باشد. اتصالات آکاردئونی بیشتر برای دفع لرزش و حرکاتی که در مسیر لوله به ازای تغییر دما ایجاد می شوند، مورد استفاده قرار می گیرد. به علاوه این اتصالات توانایی جلوگیری از حرکات مکانیکی، مثل نشست مخزن را نیز دارند. یک اتصال آکاردئونی فلزی، عضوی خاص در خطوط پایپینگ است که باید ضمن دفع حرکات اعمالی، در مقابل فشار سیال نیز مقاومت خوبی داشته باشد. میزان فشار سیال، دما، ضرایب فنریت، فشار سیالات و… از مهم ترین فاکتورهای موثر در ایجاد تنش و طول عمر اتصالات هستند.
در شرکت ارتعاش گستر پیمان، تمامی اتصالات آکاردئونی طبق آخرین ویرایش EJMA (استاندارد اتصالات انعطاف پذیر) طراحی می شوند. در ضمن حین طراحی اتصال آکاردئونی خاص در این مجموعه از نرم افزارهای تحلیل تنش استفاده شده و قطعات طبق روش المان محدود، مورد سنجش قرار می گیرند. عدم طراحی درست و انتخاب غلط پارامترهای موثر در طراحی باعث تابیدگی بلوز هنگام اعمال فشار سیال خواهد شد. این پارامترها می توانند شامل تعداد پره ها، ضخامت بلوز، میزان گام و عمق پره ها و… باشند. تابیدگی قطعات آکاردئونی می تواند به دو صورت صفحه ای و ستونی اتفاق بیفتد.

نکات مهم در طراحی اتصالات آکاردئونی

حین طراحی اتصال آکاردئونی باید نکاتی را مد نظر قرار دهید. در واقع برای طراحی یک اتصال صحیح طراح خطوط لوله و طراح اتصالات باید نکات زیر را حتما به صورت مشترک رعایت کنند.

• مقدار حرکت، جهت جریان، میزان سرعت سیال، شکل حرکت اعمال شده، اجرای نقاط ثابت، شکل سپورت و… باید حتما بازبینی شود. در این صورت نوع اتصالی که در نهایت انتخاب می کنید کاملا مطابق با حرکات اعمال شده و نوع شرایط خواهد بود.
• در طراحی اتصال آکاردئونی، جنس ورقی که مورد استفاده قرار می گیرد باید با توجه به نوع سیال و شرایط محیطی محل اجرا انتخاب شود. در اکثر اوقات استنلس استیل های موجود در گروه 300 یا همان فولادهای ضدزنگ آستنیتی و آلیاژهای مبتنی بر نیکل به دلیل مقاومت بالا در مقابل حرارت و خوردگی، به عنوان مناسب ترین موارد برای ساخت قسمت آکاردئونی بلوز شناخته می شوند.
• دقت کنید که در طراحی اتصال آکاردئونی در شرایط ذیل، باید یک جداره داخلی نیز برای قطعه در نظر بگیرید:
• وقتی که جریان آرام و یا افت فشار حداقلی باشد.
• وقتی که سرعت سیال به حدی بالا باشد که باعث تنش جریان و افزایش ارتعاش شود. طبق استانداردهای در نظر گرفته شده، وقتی سرعت سیال از سطحی بالاتر رود، باید یک جداره داخلی برای قطعه در نظر بگیرید. در مورد سیالات گازی، بخار و هوا اگر سایز لوله مد نظر تا 6 و سرعت سیال نیز حدود 1.2 اینچ بر ثانیه باشد، باید این جداره را در نظر بگیرید. در لوله هایی با سایز بزرگتر از 6 نیز در صورتی که سرعت سیال از 6 IM بر ثانیه بیشتر باشد، باید این جداره را لحاظ کنید. برای آب و سیالات مایع نیز در لوله هایی تا سایز 6، اگر سرعت سیال بیشتر از 0.6 اینچ بر ثانیه باشد، جداره داخلی لازم است. همچنین در این سیالات در لوله هایی بالاتر از سایز 6، اگر سرعت سیال از 3 IM بر ثانیه تجاوز کند، به طراحی جداره داخلی نیاز دارید.
• مورد بعدی برای ایجاد جداره داخلی در طراحی اتصال آکاردئونی، مربوط به زمانی است سیال عبوری از لوله، دارای ذراتی خورنده یا ساینده باشد.